@sorrowhappiness یار من آنکه به دنیا ژنوتیپش یکتاست فنوتیپ خ | Sorrow & Happiness

@sorrowhappiness

یار من آنکه به دنیا ژنوتیپش یکتاست
فنوتیپ خوش او چون فنوتیپ گلها است
هست در هر نگهش رمز هزاران ژن عشق
که همه ترجمه رشته ای از«دی ان آ» ست
دوش از بهر دلم عشوه چنان سنتز کرد
که فغان از همه ژنهای وجودم برخاست
این یکی کرد جهش وان دگری شد معیوب
کدون زندگیم گشت دچار کم و کاست
گشت معیوب مرا هر چه ژن غالب بود
حالیا! کار من سوخته دل واویلاست
کاریوتیپ من بد بخت چنان قاطی کرد
که گمانم اثرش تا به ابد پابرجاست
گفتم: ای یار مکن ،شد ژنوتیپم بر باد
خنده ای کرد و بگفت از فنوتیپت پیداست
گفتم: آخر تو مرا آلل صبری بفرست
که ز عصیان جهش ، بند جنونم برپاست
ژن امید مرا نوکلئوتیدیست حقیر
ژن جور تو ، ولی ، نوکلئوتیدش صدتاست
پلی پپتید غمت بسکه دراز است ای دوست
بهر آن ، جا نبود در دل تنگی که مراست
گفت باید که به راهم هموزیگوت گردی
هتروزیگوس تو مباش ، اربه دلت الفت ماست
گفتمش:من هموزیگوس نتوانم گشتن
چون نماندست مرا یک اتوزوم سالم و راست
عاشقی را که چنان سندرم عشق دهند
تو تعجب مکن ار اشک غمش چون دریاست
حالیا! زین ژنوتیبی که نصیبم گشته
فنوتیپم به میان همه انگشت نماست
به اشارات و کنایات و تمسخر یا طعن
بهر سلول حیات اینهمه ، پپتید بلاست
من ندانم که چنین سنگدلی بی انصاف
از کجا آمده و اصل و تبارش ز کجاست
همه زیر سر یک رشته «ام ار ان آ» ست
خواهم اینجا که سوالی بکنم از استاد
بین ما رابطه غالب و مغلوب چراست؟
از چه رو در ژن عشق من بدبخت ققط
آلل غصه و اندوه و غم و درد و بلاست
حال در خاتمه شعر که شد قافیه تنگ
کنم از حضرت استاد، من آن‌را درخواست
ای خدا یار مرا سندرم مرگ بده
که چنین با من عاجز به سر جور و جفاست
همولوگ نیست چو هرگز دل او با دل من
این دو را دادن پیوند فقط کار خداست

@sorrowhappiness