پس رویِ خود را متوجّهِ آیینِ خالصِ پروردگار کن. این #فطرت_الهی است، که خداوند انسانها را بر اساسِ آن آفریده است. در آفرینش الهی هیچ دگرگونی وجود ندارد. این آیینِ استوار است.
طبق این آیه، همه‌ی ما انسانها از #فطرتِ خداوندی برخوردار هستیم. فطرتِ ما با فطرتِ #خدا یکیست، و از یک منشأ است. یعنی سِرشت و ذاتِ ما، الهی است. اصل و خمیر مایه‌ی وجودِ ما از خداست.
امّا خودمون از این موضوع #غفلت داریم. خوابیم، نمی‌فهمیم.
برای برخورداری از این #فطرت_الهی، باید غبار زدایی انجام بشه، و حجابها کنار بره. باید آدم «بیدار» بشه، و این نور رو در درونِ خودش ببینه.
همه‌ی انبیاء و اولیاء هم اومدند که ما رو با این #فطرت_الهی آشنا کنند.
در طولِ #ماه_رمضان، ۳۰ روز روزه گرفتیم، و تمرینِ #بندگی کردیم، که این پرده‌های #غفلت رو کنار بزنیم، و این غبارها رو از روی دلمون پاک کنیم.
به هوا و هوس‌ها «نه» گفتیم، تسلیمِ نیازِ بدن نشدیم، از همه‌ی جلوه آرایی‌ها گذشتیم، وجودِ خودمون رو انقدر خالی نگه داشتیم، تا ببینیم در اعماقِ وجودمون چیه. تا بتونیم #فطرت و ذاتِ خودمون رو ببینیم، و بفهمیم که سرشتِ ما الهی است. همون «فطرت الله» است.
رسیدنِ به این #فطرت، جشن داره. واقعاً اگر کسی به این حالت رسید، باید #عید بگیره. این براش بزرگترین عیده.
حالا چند لحظه فکر کنیم.
اگر ما به این گوهرِ وجودِ خودمون دست پیدا کردیم، و اگر به این سرشتِ الهی رسیدیم، در این صورت جشن بگیریم. چون به حقیقتِ #عید_فطر وارد شدیم.
در غیر این صورت، ما #عید نداریم.
چون #عید_فطر: ☜ جشنِ رسیدن به حقیقتِ وجودِ خودمونه. ☜ جشن ملاقات با سرچشمه است. ☜ عیدِ رسیدن به فطرته.
