در حدود نیم قرن پیش، محمدرضا شاه پهلوی، نیروهای کمونیست و اسلام‌گرا را که بعدها در جریان انقلاب ۵۷ با یکدیگر علیه او هم پیمان شدند "ارتجاع سرخ و سیاه" خوانده بود. نکته اینجاست که اسلام‌گرایان و روحانیون در مخالفت با آزادی‌های اجتماعی و سیاسی با شاه مبارزه می‌کردند و نه برای دستیابی به دموکراسی و آزادی بیان و مراعات حقوق بشر اعتراض آنها به شاه این بود که چرا به زنان حق رای اعطا کرده یا چرا شرط مسلمان بودن و سوگند به قرآن در لوایح انجمن‌های ایالتی و ولایتی در مجلس شورای ملی حذف شده است.گروه دیگری از مخالفان مسلح نیز، چه مسلمان و مارکسیست، کارنامه بهتری از سایرین نداشتند. هرچند شعرها و سرودهای انقلابی و سوزناک بسیاری در ستایش رشادت‌های گروه‌های مسلح سروده شده اما نگاه بی‌طرفانه و با در نظر گرفتن معیارهای شناخته شده آزادیخواهی و عدالت جویی نشان می‌دهد هرگز نمی‌توان آنها را آزادیخواه یا جویای دموکراسی نامید.
اما "ارتجاع سرخ و سیاه"، همان جریان سیاسی رسانه‌ای بزرگی که در دهه پنجاه، ایران را به سراشیب سقوط و وقوع فاجعه پنجاه و هفت نزدیک کرد، تاریخ را به گونه‌ای کاملا متفاوت روایت کرده است.
@Majalepadeshahi
