امروز دیدمش.پری من با چشمهای همیشه غمگینش .نگاهش را بین گیسو | Adolescent health
امروز دیدمش.پری من با چشمهای همیشه غمگینش .نگاهش را بین گیسوانش پنهان كرد و من از صدای قدم هایش شناختمش،چقدر هنوز بیاد من است؟ بنظرم امد می خواهد بایستد و شاید چیزی بگوید،ولی در چهره اش تنها یك لرزش نمایان شد و خنده اش را بی روح كرد و براهش ادامه داد ،به پشت سرش نگاهی نكرد،می دونم هیچوقت بر نمیگرده و پشت سرش را نگاه نمی كنه و میدانم چرا ؟ من هنوز درد او هستم كه همچون زخمی بر روانش باقیست و التیام نمی یابد.فقط به روی من نمی اره!!! یكبار گفت كه من جریمه گناهان او در زندگی هستم ،انموقع خندیدم! ولی حالا!!! خودم را با این فكر كه دلیل غمگین بودن چشمهایش هستم سرزنش می كنم . هنوز عشقم را فراموش نكرده ،می بینم از سكوتی كه بین ما دیوار كشیده.او در تاریكی خودش فرو رفته و آوار وخرابی عشق را بازسازی می كنه و دردش را بتنهایی تحمل می كنه ،مثل بار سرنوشت،گاهی آرزو می كنم فقط یكبار دیگه صورتش را بین دستهایم بگیرم و در چشمهایش خودم را پیدا كنم، و میدانم كه امكان نداره زیرا كه ان آئینه را خودم شكسته ام،بهتر است كه به راه خود بروم و فراموش كنم...فقط دلم می خواد بهش بگم خودشو و منو ببخشه و به زندگی برگرده،پری زیبای من مگر دیگر قدرت جادویی ت بخواب رفته؟غم را از چشم هایت بردار و پرواز كن،بطرف كسی كه بداند چگونه دوستت داشته باشد، من نتوانستم و جرات نداشتم و خدا می داند كه می خواستم.ولی دیگه دیر شده .صدای قدم هایش در انتهای خیابان محو می شود ولی بنظرم می رسه كه در درونم صدای پا یش رامی شنوم همچون دردی اشنا .... و با خود زمزمه می كنم "خوشبخت باشی پری چشم غمگین من " دلنوشته ای از جورج بالاشویچ
