دریافت‌هایی از اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید('وقت خوش | آرامش و پرواز روح
دریافت‌هایی از اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید("وقت خوش"بهشت نقد تصوف و عرفان)8
در آن وقت که شیخ ما ابوسعید، قدس الله روحه العزیز، به نیشابور بود، موذن مسجد مطرز، یک شب سحرگاه، برمناره قرآن می‌خواند و در آن همسایگی ترکی بیمار بود.آن ترک را بر آواز آن موذن "وقت خوش" ببود* و بسیاری بگریست.چون روز شد کس فرستاد و موذن را بخواند و گفت " دوش بر مناره قرآن تو می‌خواندی؟" گفت: آری گفت: دیگر بار برخوان.موذن پنج آیتی برخواند.ترک بگریست و آن موذن را دو درست‌زر داد. چون موذن از نزدیک آن ترک بیرون آمد، به مجلس شیخ آمد. شیخ سخن می‌گفت. در میان مجلس دو سگ‌بان از در خانقاه شیخ درآمدند و از شیخ چیزی خواستند شیخ روی به موذن کرد و گفت: آن دو درست‌زر، که این ساعت ترک به تو داد، به هر دو ده. موذن در تفکر بماند که ترک، زر تنها به من داد، آنجا هیچ کس نبود.شیخ چگونه بدانست؟ او در تفکر بود، شیخ گفت:"بسیاری اندیشه مکن که آب گرمابه پارگین را شاید!" موذن را "وقت خوش" گشت و زر بدیشان بداد.(اسرار التوحید، 110)
* چگونه است که آواز موذنان(با صدای طبیعی نه با بلندگو) در قدیم حال بیماران را خوش می‌کرد ! آیا لحن آنها متفاوت بوده و غمگین نبوده است؟!
دکتر مهدی صحافیان
آرامش و پرواز روح۰
