به جان‌های عاشق ، ساده و شجاع مردمان «ایل بختیاری» می‌خواهی | بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن)
به جان‌های عاشق ، ساده و شجاع مردمان «ایل بختیاری»
می‌خواهی بدانی از کدام قبیله‌ام؟
نزدیک‌تر به گلوی زمین
که رودها از شیب، جاری و بر سنگ کلمه می‌شوند
گویش مردمی را می‌شنوی
که هر هجای حرف‌شان قطره‌ی باران است
تازه‌تر از نمِ بنفش بر برگ‌های گوَن
و مطمئن‌تر از صعود پازن‌ها تا قله‌ی زاگرس
نزدیک‌ترین تَرنمی که قلب با ضربانش آشناست
می‌خواهی بدانی؟
به سرزمین من بیا
صبح علی‌الطلوع
که سرخی بیداری
از حاشیه‌ی روسری شَدِه‌ی آسمان
نمایان می‌شود
در تاریک و روشنا
زنی را می‌بینی
که با تو
تا طلوع پونه و بابونه
قدم خواهد زد
و تا از مدار آگاهی قیبله دور نشوی
از عطر بادام و کلخنگ و بن و بلوط
حرف خواهد زد
با تو
با تو...
تااااااا
تا رؤیای والا و زیبای زنانی
که همواره یاد بزرگان
که نام بر آسمان
و سینه به حافظه‌ی خاک سپرده‌اند را
بر گهواره‌ی کودکان‌شان
زمزمه می‌کنند
تا شجاعت همیشه‌ی قبیله
دچار فراموشی نشود.
می‌خواهی بدانی؟
#آذر_کیانی
بیداد موریانه‌ها (ویژه‌ی شعر زن):
@bidaademooriyanehaa
