... Եվ լյառն Արարատ նայում էր ահեղ վեհափառությամբ
Եվ անդունդներից հղում էր անվերջ օրհնությունն իր բամբ,
– Զա՛րկ, իմ տառապյալ,
Զա՛րկ, իմ հրեղեն, զա՛րկ, իմ պանծալի,
Քո ձեռքերի մեջ
Սուր չէ, կռինչ է, մռունչ է ցավի,
Քո ձեռքերի մեջ
Մանկան հառաչ է, անեծք մայրական,
Զարկ, իմ սխրալի,
Եվ թող, որ լինի ակն ընդ ական:
#Վահագն_Դավթյան
