اگر از یکدیگر نترسیم به هم 'دروغ' نمی گوییم، وقتی دروغ نگفتیم | ﺩﺭ اﺳﺎﺭﺕ ﻓﺮﻫﻨﮓ
اگر از یکدیگر نترسیم به هم "دروغ" نمی گوییم، وقتی دروغ نگفتیم "اعتماد" در جامعه بوجود می آید، وقتی اعتماد بوجود آمد عمل ناپسند "مبالغه کردن" و "قسم خوردن" نیز منسوخ خواهد شد.
اگر از هم نترسیم "شهامت انتقاد کردن" و "قدرت انتقاد شنیدن" را پیدا می کنیم، یعنی هم به مشکلات و ضعفهایمان واقف می شویم و هم عمل زشت "غیبت کردن" در جامعه کاهش می یابد. (حرفهایی را که چون جرات نمی کنیم رودر رو بگوییم در پشت سر می گوییم).
اگر در برابر اشتباهاتی که از دیگران سر میزند واکنش های تند و خشونت بار از خود نشان ندهیم عملِ ناپسندِ "توجیه اشتباهات" و یا "به گردن دیگری انداختن" آن در جامعه کاهش می یابد .
اگر قبول اشتباه اشخاص را حمل بر حقارتشان نکنیم، عمل نیکوی "پذیرش خطا" و" عذر خواهی برای آن" در جامعه رواج می یابد.
اگر مبنای تربیت فرزندانمان را نه بر دیدن نقاطِ ضعف و سرزنش، بلکه بر دیدن نقاط قوت و تشویق قرار دهیم و آنها را با یکدیگر "مقایسه" نکنیم، یعنی از صفات خوب و موفقیت های یکی، چماقی برای تحقیر و کوچک نمودن دیگری نسازیم، احساس مخرب "حسادت" از بین می رود و "خیرخواهی" جای "بدخواهی و تنگ نظری" را می گیرد.
اگر خدمت و محبتمان به دیگران نه به خاطر "رودربایستی" یا به دلیل انتظاری که از ما دارند، بلکه از روی محبت صادقانه و خود خواسته باشد، هم "توقع جبران" در ما بوجود نمی آید و هم در صورت جبران نشدن، احساسِ نامطلوب "مورد سوء استفاده قرار گرفتن" در ما به وجود نخواهد آمد.
اگر بتوانیم از یکدیگر «نه» بشنویم بدون اینکه مکدر شویم آنگاه خواهیم توانست به یکدیگر «نه» بگوییم بدون اینکه نگرانِ تکدر خاطر هم باشیم.
اگر از کلماتی چون عالیجناب، سرکار عالی، سرکار علیه، حصرتعالی و عظما برای خطاب دیگران و از کلماتی چون فدوی، جان نثار، بنده، حقیر برای خودمان استفاده نکنیم احساس نامطلوب "نابرابری" و همچنین احساس کاذبِ "برتری و کهتری" در جامعه کاهش خواهد یافت.
اگر از عناوین دکتر، مهندس، استاد و ... به خصوص در مکانهای عمومی پرهیز کنیم، نه تنها "احساسِ حقارت" در فاقدین این عناوین و "احساس خود بزرگ بینی" در واجدین آن کاهش می یابد، بلکه مانع ورود بی رویه ی جوانان به رشته های عنوان آوری خواهد شد که به آنها علاقه ای ندارند.
اگر دیگران را به دلیل قومیت، جنسیت، لهجه، دین و باورشان مورد تمسخر قرار ندهیم، احساسات ویران کننده ای چون "نفرت"، "عصبانیت"، "کینه ورزی"، "بدخواهی"، "حسادت" و ..... در جامعه کاهش خواهد یافت.
آگاهی ما از وجود این ویژگیها و سعی در کنار گذاشتن آنها در حدِ توان می تواند به تعدیل یا از بین رفتن آنها کمک کند هر چند تغییر شرایط سیاسی که خود عامل بوجود آوردن آنها بوده اند رسیدن به این هدف را تسریع خواهد کرد.
توجه به این امر لازم است که هرمِ بزرگ قدرت در کشورهای دیکتاتوری بر روی هرمهای کوچکتر استوار است.
دیکتاتوری هرگز نخواهد توانست در جامعه ای پا بگیرد که افراد آن بله قربان گویی را کنار گذاشته اند، برای خود احترام قایلند و به هر سازی که قدرتمندان می زنند نمی رقصند.
طاهره شیخ الاسلام
@essarat
