НАМОЗНИ ТЎҒРИ ЎҚИМОҚ
Эй, фарзанд!
Намознинг руку, сажда ва бошқа рукнларини амр этилганидек, ўз жойларига қўйиб ўқимоқ керак.
Саодат асрида Пайғамбаримиз (с.а.в.) бир намозхоннинг руку, саждаларга эътиборсизлигини кўрдилар ва марҳамат этдилар:
«Бу киши намозларида шундай давом этсалар, «ярим» ҳолда кетадилар ва ҳеч қандай фойда кўролмайдилар».
Намоз яъни рукнлари жой-жойига қўйилиб, амр қилинганидек ўқилмаса, баъзи тақиқларга кўра, намозликдан чиқади. Намозни мазах қилгандай бўлади.
Тўғри намоз ўқимаган кишининг динида хайр бўлмайди.
Пайғамбаримиз (с.а.в.) марҳамат этадилар.
«Намоз - дин устуни. Уни мукаммал ўқиган динни мукаммал қилган, уни бузган динни бузган бўлади. Намоз — мўминнинг меърожидир».
Эй, фарзанд!
Намозни енгил-елпи иш санамаслик керак.
Ботинида, зоҳирида диққат-эътибор этиладиган муҳим хусусиятлари бор.
Намоз намозхонни Парвардигор ҳузурига кўтаргувчидир.
Намоз ўқиш Ҳақ ҳузурига чиқиш демакдир.
Намозда кимнинг ҳузурида турганимизни асло унутмаслигимиз,
зоҳиру ботинни тузатиб турмоғимиз керак бўлади.
Зоҳирий тузатиш жойни, либосни, баданни пок тутиш бўлганидек, ботинини тузатиш эса, маънавий кирлардан тозаланиш, турли хаёллардан узилишдир.
Энг юксак кўнгил поклиги — кўнгилни дунёдан узишдир.
Чунки намоз - изҳори дилдир.
Намоз — роз.
Розилашишдир. Сирлашишдир.
Кўнгил фориғлигидир.
Намоз — кўнгилни покловчидир.
Кўнгил - Аллоҳ назаргоҳидир.
Шунинг учун орифлар, сўфийлар намоздан ташқарида ҳам кўнгилни пок тутадилар.
Намоз инсонни шундай софликка, мусаффолик осмонига кўтаргувчи амал.
Баъзан зоҳирий покликдан ботиний покликка келинади.
Баъзан аксинча, ботиний поклик зоҳирда намоён бўлади, иккаласининг баробар келиши комилликдирки, бу билиш, таниш билан бўлади.
Аллоҳни таниш ҳақиқий маърифатдир. Шунинг учун ҳам ориф — маърифатли инсонлар, комил инсондир.
Намоз шу даражаларга кўтаргувчи ёки кўтарилиш учун воситадир.
Намоз — гўзалдир ва гўзалликдир.
Гўзалликнинг ҳақиқати эса покликдир. Зоҳирий ва ботиний поклик.
Аллоҳ таоло Одамни (а.с.) яратиб, малоикаларга унга сажда қилишни амр этди. Барча фаришталар амрга мувофиқ, Одамга (а.с.) сажда қилдилар.
Фақат иблис бу амрга қарши бош кўтарди. Яъни сажда қилмасдан лаънатланди ва жаннатдан маҳрум бўлди.
Маълумки, унда сажда Одамга (а.с.) эди. Ҳолбуки, кунда беш марта қилиниши керак бўлган, яъни амр этилган сажда барча оламлар Парвардигори Аллоҳгадир, бу эса намоз билан адо этилади. У ҳолда намозини тарк этган бир кимсанинг аҳволи Иблисдан баттарроқ бўлмайдими?!
Бундан Аллоҳнинг Ўзи асрасин!
Пайғамбаримиз (с.а.в.) марҳамат этадилар:
«Намоз ичида ўқилган Қуръоннинг ҳар бир ҳарфига Аллоҳ минг савоб беради. Намоздан ташқари, намоздан сўнг дарҳол ўқилган Қуръоннинг ҳар ҳарфи учун Аллоҳ юз савоб беради.
Намоздан ташқарида (бошқа жойларда) ўқилган Қуръоннинг ҳар ҳарфига Аллоҳ ўн савоб билан мукофотлайди.
Қуръонни лозим бўлганидек тинглаган киши учун Аллоҳ ҳар ҳарфига минг савоб беришни муждалайди.
Хатм этган кишининг эса ҳар дуоси қабул бўлади.
"ЭЙ, ФАРЗАНД"
Абу Ҳомид Ғаззолий Дўстларингизга ҳам улашинг!
https://telegram.me/Muxlisuz
