در صفحهٔ ۱۳ از پیشگفتارِ به «سنجش خرد ناب»، ادیب سلطانی می نویسد: «کانت ۶۵ ساله همچون جوانان، انقلابِ فرانسه را با شور و شوق استقبال کرد و با چشم اشکبار بدوستان خود چنین گفت: «حال می توانم مانندِ سیمه ئون[=شمعون] بگویم «خداوندا اکنون بگذار تا بندهٔ تو بیارامَد، زیرا دیدگانِ من سلام و رحمت تو را دیدند.» [تاریخ فلسفهٔ ویل دورانت، ترجمهٔ زریاب خویی، صفحهٔ ۲۶۷] «و چون هشت روز سپری گشت و هنگام ختنهٔ او فرا رسید، عیسی نام گرفت، نامی که فرشته پیش از لقاحِ او معین کرده بود. و چون ایام تطهیر ایشان طبق شریعت موسی به سر آمد، او را به اورشلیم بردند تا بر خداوند تقدیم دارند، - و از آن روی که بر وفق آنچه در شریعت خداوند گفته شده است، یک جفت قُمری یا دو جوجه کبوتر را همچون قربانی اهدا کنند. در آن زمان مردی به نامِ شمعون در اورشلیم بود. این مرد درستکار و پارسا بود و انتظار تسلیِ اسرائیل را می کشید. روح القدس بر او بود. و به میانجی روح القدس، از جانب خدا آگهانیده شده بود که پیش از دیدنِ مسیحِ خداوند، مرگ را نخواهد دید. پس به الهام روح به معبد آمد. چون والدین، عیسیِ کودک را آوردند تا فرایض شریعت را در باب او به جای آورند، او را در آغوش کشید و خدای را متبارک خواند و گفت: “اینک سرورا، بر وفق کلامِ خویش می توانی بندهٔ خود را رخصت عنایت کنی تا به سلامت برود؛ چه دیدگانِ من نجاتِ ترا دیده است، نجاتی که برابر جملهٔ قوم ها مهیا ساختی، نوری بهرِ روشنایی بخشیدن ملتها و مجدی از برای قوم تو اسرائیل.” [انجیل لوقا، بخشِ دوم، آیه های ۳۲-۲۱]
