زشت ترین انسان، خدای را کُشت و در سرزمینِ غروب پناه گرفت. بسیارانی در پِیِ او رفتند. آفتاب را دزدید و خواست آن را به شب ببرد؛ آفتاب خاموش شد. خواست از روغنِ جانِ خویش آتشی بیفروزد، نتوانست؛ اخگری که به آن زند آنجا نبود. همه جا یخ بود و سرما. شب، شب تر می شد؛ سرما، سرما تر و یخ، یخ تر. همه جا ناله بود و زاری. کَس کَس را نمی دید. پگاه در راه نبود. زشت ترین مرگ، فرجامِ زشت ترین انسان بود… دیگر نه از خدای نشانی بود، نه از آفتاب. آنجا سرزمینِ آیندگانی است که هرگز نمی آیند. #خسرو_یزدانی #تکانه @khosrowchannel به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید. 2.8K views18:49
