دیگر علم و عالِم و عالَم گرفتارِ تکنیک و سیری ناپذیریِ آنند… | کانال فلسفی «تکانه»

دیگر علم و عالِم و عالَم گرفتارِ تکنیک و سیری ناپذیریِ آنند…
آیا هنوز هم زمانِ آن فرانرسیده است که از خود بپرسیم چه شد، چه کردیم که به این پوچی و پوکی رسیدیم؟ آیا براستی هنوز زمان به آدمی این پروانه را می دهد که در خود فرو رود و از خویشتنِ خود بپرسد که با خود و جهان چه ها کرده که این چنین روزگارِ نکبت باری آفریده است؟ آیا هنوز توانِ آن داریم که چشم از اکران ها برداریم و در آینهٔ زمان بنگریم و کوتاهی زندگی را دریابیم؟ آیا هنوز اندکی خرد در سر داریم تا بیندیشیم و دریابیم که شگفت زده شدن از روشنای ستارگانِ مُرده در آن دور دورهای زمان، درمانِ دردِ زندگان در این نزدیکی ها نخواهد بود؟ همان شیدای دور دورها بودن و فراموشی نزدیکی ها در شبانه روزِ ما رخنه کرده است. ما دیگر با اکرانها می زی ایم تا ما را به دور دورها ببرند و همان دم از همراه و همسر و فرزند و دوستی که در کنارمان است فرسنگ ها دور می افتیم و تا مرزِ فراموشی شان پیش می رویم. و به شاید که فاجعه فرجامِش یافته و از مرز گذشته ایم و خود از آن بی خبریم… ما به گذشته ها باز نمی گردیم که نه شدنی است و نه توانِ آن در ماست. ما باید دوباره گونه ای خواهشمند به افق ها و به آسمانها بنگریم. آنگاه به شاید استوره ها و آیین ها دوباره پدیدار شوند. استوره ها و آیین ها بر همان خاکِ کهن و با همان ریشه ها توانِ نوکردِ خود را دارند. استوره ها و آیین ها درمانِ برتافتنِ زندگیِ زودگذر را می دانند. استوره ها و آیین ها به ما می آموزند به چه سان با آسمانهای آکنده از خدایان بزی ایم. به ما می آموزند اندازه های خود را که دگرگون ناپذیرند بپذیریم و در اندازه های میرایان بزی ایم. به ما می آموزند که تنها شاخه های کوچکی روییده بر درختِ کهنِ نیاکانیم. به ما می آموزند که خدایان و جهان می مانند و ما می گذریم. استوره ها و آیین ها به ما می آموزند که باهمهٔ فرزانگی ها و دانش مان هماره نادان می آییم و نادان می گذریم. استوره ها و آیین ها به ما می آموزند که بادهٔ اقیانوسِ جهان هرگز در پیمانهٔ دانشِ ما نمی گنجد. به شاید نیاکان مان به اندازهٔ پیمانهٔ دانشِ خود از بادهٔ اقیانوسِ جهان می نوشیدند و در مستی و شیدایی جهان می زیستند.
برای زیستن با دلی ۳۵ یا ۴۰ کیلویی فیل می باید بود نه آدمی. به هم چنین برای نوشیدنِ بادهٔ اقیانوسِ جهان خدای می باید بود نه آدمی!
بادهٔ اقیانوسِ جهان در پیمانهٔ آدمی نمی گنجد!

#خسرو_یزدانی
#تکانه

@khosrowchannel


به کانالِ فلسفیِ « تکانه » در تلگرام بپیوندید!