یک دیوان قرآن توبه سروده ام؛ توبه ای که کفر است شاید ؛ من از | 👌سپهر عسگری👌
یک دیوان قرآن توبه سروده ام؛ توبه ای که کفر است شاید ؛ من از قرآن ، لحظه های ملکوتی انسان، حال خراب دل دردمندان حیران توبه کرده ام ؛ من از وحشــتی که پـــدر در نماز دارد ، از غـم دست های مادر که ملتمسانه به سوی او بالاست توبه کرده ام ؛ من از آنکه آن بالاست و یا شاید گاهی اینجا توبه کرده ام ؛ توبه کرده ام از جماعت کرو لال که فقط تکبیر بلد بودند . من از عدالتش ، با آن ترازوی شیب دارش توبه کرده ام...!!! من از زندگی با ترس، امام بی نقص ، بندگی آزمایشگاهی ، از روز های خوش آینده توبه کرده ام توبه کرده ام از اجبار ها ، از حقیقت آرامش ؛ مــن از خیمه شب بازی این تقدیر ها توبه کرده ام مــن از بند بازی در انتهای دنیا توبه کرده ام از فلسفه ای که با تمام موجودیتمان روزی تمام می شویم ، تــوبه کرده ام . از کشیدن والضالینِ کشِ تـُـنبان این نمایش توبه کرده ام؛ از 40 سال روزه گرفتن و کفاره دادن گناهان ناکرده توبـه کرده ام؛ از هفت پشت باورچرک نیاکانمان توبه کرده ام؛ من زخم های که دست به دامنم میشوند تا در آغــوش خطا کارم بمانندتوبه کردم ؛ از حقیقتی که لبم بر آن بسته میماند توبه کرده ام ؛ از خودکار ها توبه کردم از شعر های بی پدرومادر، از هر چیزی که داشتنش ساده تــر از آرزو کـردنش بود، توبه کــرده از عشق که دروغ بــود، من با وجدان خود بیعت کرده ام که آزاد بمیرم در اسـرع وقـت....!!!!
