اگر خبری با این مضمون که «رئیس مناطق آزاد تجاری گفته هفتاددرصد | ibrahim savalan
اگر خبری با این مضمون که «رئیس مناطق آزاد تجاری گفته هفتاددرصد درآمد چابهار سهم چین و سی درصد سهم ایران است» منتشر شود، همه رسانه‌های فارسی و مخاطبانش به سبک قدیم «جامه دریده و نعره‌کنان سر به صحرا» می‌نهند. ولی دیروز که استاندار تهران گفت «هفتاددرصد ثروت کشور در تهران است» کسی جامه دریده، نعره‌کنان سر به صحرا ننهاد که کجاست عدالت، کجاست سهم سی استان دیگر و کجاست ایران برای همه ایرانیان؟
در اینستاگرامی 1500 کامنت برای این خبر نوشته شده بود، ولی نپرسیده بودند که چرا سی استان دیگر مجموعا سی‌درصد ثروت ایران را دارند؟ در حالیکه اکثر این افراد هر روز شعار «برابری همه ایرانیان در ایران فردا» را تکرار میکنند. آنها آنقدر احمق نیستند که شعار «زنده باد ظلم و مرگ بر عدل» بدهند، ولی در چنین مواقعی دستشان رو میشود که همچنان خواهان نابرابری در ایران و فربه‌تر شدن مرکز به بهای نابودی پیرامونند و استانداری هم که نمی‌فهمد این واقعه عین ظلم و نهایت بیعدالتی است، با خوشحالی ادامه میدهد که «این ظرفیت مناسبی برای پایتخت است».
اگر بخشی از این مردم نه موافق برنامه هسته‌ای ایرانند و نه نگران برجام، نه از قرادادهای 25 ساله و 26 ساله ناراحتند و نه به ایران فردا امید دارند، عجیب نیست. مسئله اینها حکومت قبلی، فعلی یا آتی نیست، بلکه مسئله‌شان آنهایی هستند که عادت به نابرابری مرکز پیرامون کرده‌اند و گاهی نیز از آن دفاع میکنند.
اگر ساکنان دور تا دور این کشور برادران و خواهران آنسوی مرزشان را بیشتر از هفتاددرصدی‌ها دوست دارند، عجیب نیست، اگر روزی بخشی از این مردم، آرزو میکنند که تخت سلطنت مطلقه صد ساله مرکز بر پیرامون به همراه پای‌تختش ویران شود، باز عجیب نیست. عجیب این است که هیچ موجود عاقلی برای بقای خود هم که شده باشد، هفتاددرصد ثروتش را در شهری تلنبار نمیکند که با قهر شش ریشتری طبیعت، همه چیز را دود شده، به هوا برود.
