မျိုးမြန်မာ (၂) ========= ပျူတွေဟာ သူတပါးအသက်ကို | Thurein
မျိုးမြန်မာ (၂)
=========
ပျူတွေဟာ သူတပါးအသက်ကို သတ်ဖြတ်ရန် ဝန်လေးတဲ့ မေတ္တာဝါဒီများဖြစ်ကြပါတယ် ။ ပျူစာပေဟာ အိန္ဒိယတောင်ပိုင်း လေးရာစုခန့်က လက်ရာနဲ့ဆင်တူတယ်လို့ သမိုင်းသုတေသီတို့ ဆိုကြပါတယ် ။
တရုတ်ထန်ရာဇဝင်မှတ်တမ်းမှာ ပျူမင်းအမည်ကား မဟာရာဇ် ၊ အမတ်ချုပ်ကား မဟာသေနလို့ မှတ်တမ်းတင်ထားပါတယ် ။ မြို့ရိုးကို စဥ့်အုတ်နဲ့စီထားပြီး ကျုံးကမ်းပါးကို မြေအုတ်စီထားကြောင်း မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ပါတယ် ။
ဗုဒ္ဓဘာသာ ဘုန်းကြီးကျောင်းပေါင်း 100 ကျော်ရှိပါတယ် ။ ထင်ရှားတဲ့မှတ်တမ်းအရ ဥာဏ်တော်အမြင့် ပေ ၁၀၀ ရှိတဲ့ အဖြူရောင်ဆင်းတုတော်တဆူရှိခဲ့ကြောင်း တရုတ်ထန်ရာဇဝင်မှတ်တမ်းမှာ ရေးထိုးခဲ့ပါတယ် ။
ယဥ်ကျေးမှုအဆင့်မြင့်မားပြီး တရားဥပဒေနဲ့အညီ အုပ်ချုပ်တဲ့ ပျူမျိုးနွယ်စုရဲ့ အစဥ်အလာများသည်ကား ပျူ ၊ သက် ၊ မွန် နဲ့ သာကီအနွယ်များ ပေါင်းစည်းမိပြီး ယနေ့ မြန်မာ့ယဥ်ကျေးမှုရဲ့ ဓလေ့စရိုက်များ မြစ်ဖျားခံလာရပါတော့တယ် ။
ပျူနဲ့ခေတ်ပြိုင် မွန်တွေလည်း နိုင်ငံထူထောင်ခဲ့ကြတယ်လို့ ဆိုပါတယ် ။ သို့သော် ယဥ်ကျေးမှုအဆင့်မြင့်ခြင်း ၊ စိတ်နှလုံးနုညံ့ခြင်း ၊ သူတပါးကို သတ်ဖြတ်လိုစိတ်မရှိခြင်းဆိုတဲ့ အချက်တွေဟာ တိုင်းနိုင်ငံတခုကို တည်တံ့ခိုင်မြဲအောင် မစွမ်းနိုင်ကြောင်း ပျူနိုင်ငံတော်က သင်္ခန်းစာပေးခဲ့ပါတယ် ။
AD 632 မှာ တရုတ်နန်ချောင်မင်းက နုညံ့သိမ်မွေ့သော ပျူနိုင်ငံတော်ကို အလွယ်တကူသိမ်းပိုက်ပြီး ပျူအသိပညာရှင် ၊ အတတ်ပညာရှင် 3000 ကျော်ကို သုံ့ပန်းအဖြစ် ဖမ်းဆီးသွားပါတော့တယ် ။ ဒီလိုနဲ့ ပျူလူမျိုးတွေဟာ ဖရဲသီးဆင်နင်းသလို အကွဲကွဲ အပြားပြားဖြစ်သွားပြီး ပျူဧကရာဇ်နိုင်ငံတော်ကြီး ပြိုကွဲကျဆုံးသွားရပါတယ် ။
ဒီလိုပါပဲ သူတလူ ငါတမင်းထူထောင်ထားတဲ့ မွန်တိုရဲ့ မြို့တော် မီဂျန် (တရုတ်မှတ်တမ်းအမည်) ကိုလည်း တရုတ်တို့ကပဲ AD 633 မှာ အလွယ်တကူဝင်သိမ်းပြီး သုံ့ပန်း 3000 ကျော်ဖမ်းဆီးသွားပြန်ပါတယ် ။
ဒီလိုနဲ့ ပျူ ၊ မွန် ၊ သက် နဲ့ သာကီနွယ်တွေဟာ နိုင်ငံအနှံ့ ကွဲပြားနေချိန်မှာ မြန်မာဆိုပြီး ဖြစ်လာမယ့် အကြောင်းက ပေါင်းစုံလာရပါတယ် ။
တိဗက်ရဲ့အရှေ့မြောက်ဖက်မှာ ကန်စုဒေသရှိပြီး ချိယန်လူမျိုးစုနေထိုင်ကြပါတယ် ။ BC 1000 ခန့်က စပြီး တရုတ်တို့ရန်ကြောင့် ပတ်ပြေးနေရတဲ့ ချိယန်တွေဟာ ယူနန်နယ် သံလွင်နဲ့ မဲခေါင်ဒေသများသို့ ရောက်လာပါတယ် ။ တရုတ်တို့က ချိယန်လူမျိုးခေါင်းဆောင်ကို ချိယန်တို့က ''မင်း'' လို့ ခေါ်တဲ့အတွက် မင်း သို့မဟုတ် မင်းစော လူမျိုးလို့ မှတ်တမ်းတင်လာပါတယ် ။ တရုတ်လေသံနဲ့ မန်းလို့ အသံထွက်ပုံရပါတယ် ။
ဒီလိုမျိုးပတ်ပြေးနေပေမယ့်
713 ခုနှစ်မှာ နန်ချောင်ဘုရင် ရဲနိုင်လောဖိမင်းက တိုက်ခိုက်ဖမ်းဆီးပြီး နန်ချောင်မင်းအဆက်ဆက်ရဲ့ လက်အောက်ရောက်ခဲ့ရပါတယ် ။
ရဲနိုင်လောဖိရဲ့မြေး ယိမိုယုန်ရဲ့ လက်ထက် သက္ကရာဇ် 794 ကစပြီး တရုတ်မှာ စစ်ပွဲတွေစတင်ခဲ့ပါတယ် ။ ဒီမှာပဲ မန်းလူမျိုးတွေကို ရှေ့တန်းမှာ စပြီး တိုက်ခိုက်ခိုင်းပါတော့တယ် ။ သင်လွယ်တတ်လွယ်တဲ့ မန်းလူမျိုးတွေဟာ စစ်တံခွန်ကိုင်ပြီး ရှေ့ဆုံးက အသေခံတပ်သားတွေအဖြစ် တိုက်ခိုက်ကြရပါတယ် ။
သက္ကရာဇ် 874 မှာတော့ နန်ချောင် ၊ တိဗက် နဲ့ တရုတ်ပြည်တွင်းစစ်တွေ ပြင်းထန်လာပါတယ် ။ နန်ချောင်စစ်မှူးတွေရဲ့ ပြင်းထန်ရက်စက် တိကျတဲ့ စစ်စည်းကမ်းတွေကြောင့် မန်းလူမျိုးတွေဟာ ပိုပြီးစနစ်တကျ စစ်တိုက်တတ်လာပါတယ် ။
ဒါ့အပြင် လယ်ယာထွန်ယက်စိုက်ပျိုးခြင်း ၊ တူးမြောင်းဖြင့် ရေသွယ်စိုက်ခြင်း ၊ လှေခါးထစ်စိုက်ပျိုးနည်း အစရှိတာတွေပါ နားလည်လာပြီး မွေးမြူရေးနဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်ကိုပါ ကျွမ်းကြင်လာပါတယ် ။
နန်ချောင်မင်း စစ်တိုက်တိုင်း လိုက်တိုက်ပေးရင်း စစ်ဗျူဟာတွေ နဲ့ တိုက်ခိုက်နည်းပါ ကျွမ်းကြင်လာပြီး ထိပ်သီးစစ်သည်တော်ဖြစ်လာပေမယ့် တိုက်ပွဲပြီးတိုင်း ကျဆုံးခဲ့သူတွေကြောင့် မန်းလူမျိုးတို့အတွက် စိုးရိမ်စရာ ဖြစ်လာကြရပါပြီ ။
မူကတည်းက လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားလာတတ်တဲ့လူမျိုး ၊ ဖိနှိပ်မှုကို မနှစ်သက်တဲ့လူမျိုးမို့ နန်ချောင်မင်းလက်အောက်ကနေ ထွက်ပြေးပြီး တထီးတနန်းနေကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ကြပါတယ် ။ နယ်သစ်ပယ်သစ် အဖြစ်ရှာဖွေရင်း မြန်မာပြည်ကို ရွေးချယ်ခဲ့ကြပါတယ် ။
ဘာကြောင့်ရွေးချယ်သလဲဆိုတော့ အရှေ့ရှမ်းရိုးမကိုကျော်ပြီး အပူပိုင်းမြန်မာပြည်ကို ရောက်တာနဲ့ ငှက်ဖျားရောဂါနဲ့ သေတတ်လို့ ထိုခေတ်က မြန်မာပြည်ကို စေလွတ်ခံရတဲ့ တရုတ်သံတို့ သေဒဏ်ပေးခံရလိုမျိုး ကြောက်ရွံ့တတ်ကြတာ မန်းလူမျိုးတို့ သိထားတဲ့အတွက်လို့လည်း အချို့ပညာရှင်တွေ ယူဆကြပါတယ် ။
ထိုအချိန်က မြန်မာပြည်မှာ
- တကောင်းဒေသတွင် သက် ၊ ကဒူး အုပ်စု
- ဝေသာလီမှာ ရခိုင်အုပ်စု
- သထုံမှာ မွန်အုပ်စု
- ပြည်အရှေ့ဖက် မှော်ဇာရှိရာ သရေခေတ္တရာမှာ ပျူအုပ်စု
အဲလို အကွဲကွဲ အပြားပြား နေထိုင်လျှက်ရှိပါတယ် ။
