۲/۳ ⠀ در این مدت همش ازم سوال میشد که کجاها بودی؟ میخواست | Narges Kalbasi نرگس كلباسي
۲/۳ ⠀ در این مدت همش ازم سوال میشد که کجاها بودی؟ میخواستن بدونن چه نوع مریضی را ممکنه گرفته باشم. از اچ آی وی، تا سِل، تا مالاریا تا مریضی هایی مرتبط با موش ها… هر چه که بگید، چرا، چون همه اینها ممکن بود و هست. جوون تر که بودم، فکر میکردم که هیچ وقت هیچ چیزیم نمیشه با وجود اینکه جاهایی رفتم و زندگی کردم که تصورش سخته. آخرش هم نفهمیدن درست مشگلات لگنو کمرم چیه ولی اشکالی نداره، دارو هایی که بهترم میکنه مشخصه و این مهمه، میتونست خیلی بدتر از این باشه. به اینها این مدت فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که وقتشه که به خودم استراحت بدم. وقت بدم برای ترمیم بدن خودم. وقت بدم که چیز های جدیدی یاد بگیرم. وقت بدم که تا ساعت ها در سکوت کامل بشینم. نقاشی کنم، بخندم، برقصم، درس بخونم تا انشاالله روزی روانشناس بشم، کتاب بنویسم…یک کمی زندگی آرومتری داشته باشم. ⠀ ⠀ خیلی کار هایی دوست داشتم در ایران انجام بدم که نشد. مثل داشتن خانه کودک. یا مجوزش را نتونستم بگیرم، یا در پروسه اداری گم شد و جواب نگرفتم و خیلی چیز های دیگر. شاید واقعا کار خدا بود که نشد، همیشه برای همه‌چیز دلیلی هست. در هند هیچکس منو نمیشناخت. ۷ سال بین بچه‌ها زندگی کردم و بهترین دوران زندگیم بود چون میتونستم خودم باشم. وقتی از صفر و کوچیک شروع کردم، هیچ کس کارم نداشت ولی وقتی یواش یواش تعداد کودکانم بیشتر شدن، وقتی کارمون داشت بزرگ‌ترو بزرگ‌تر میشد، کار سخت شد. اذییت های بی دلیل افراد بیرونی، درخواست های غیر منطقی سازمان های دولتی، همش به خاطر پول. بعضی وقت ها فکر میکنم ای کاش همون ۵۰ تا کودک را نگه میداشتم و بیشترش نمیکردم، شاید اون موقه کمتر تو چشم بودیم و هنوز اونجا میبودم. نا شناخته و عاشق. ⠀ ⠀ فقط اونجا اینطور نبود ها، اینجا هم همینطور بوده. اگر کم پول جمع کنم، کار های کوچیکی انجام بدم، کسی کاری نداره، ولی اگر مثل کرمانشاه، مردم به منی که هیچ کس نیستم بیش از ۲۰ میلیارد دادن و اعتماد کردن، مثل خوزستان، ۱۰ ساعته ۳ میلیارد، اذییت ها، از همه جا، شروع میشه…⠀ ⠀ ادامه در پست بعدی
