2019-05-01 19:12:32
روز معلم گرامــــــــی
تو را چه نامم؟؟ دل دریاییت لبریز از آرامش است ، همچون کوه استوار در حوادث روزگار ایستاده ای و همچون ابر، باران پر شکوه معرفت بر سرم فرو می ریزی . خورشید نگاهت گرمابخش وجودم ، غنچه ی تبسمی که از گلستان لبهایت می روید، طراوت لحظه هایمان و زیبا یی بخش خانه ی وجود ماست . کلام روح بخش و دلنشین تو موسیقی دلنوازی است که بر گوش جان می نشیند و اهنگ زندگی را به شور در می آورد. دستهای خسته و موهای سپیدت برایم حدیث عشق روایت میکند . سرخی شفق ، تابش آفتاب ، نغمه ی بلبلان ،
صفای بستان ، آبی دریاها ، همه و همه را می توان در تو خلاصه نمود . معنای کلام امیدبخش تو همچون نسیم صبحگاهان نشاط بخش روح خسته ام است. علم آموزی و صبر
ایمان را از پیامبران به ارث برده ای و به حقیقت وارث زیبایی ها بر گستره ی دنیاهستی . قدوم سبز تو سبزینه ی کوچه باغ های زندگی و صفا بخش خاطر پر دغدغه ی من است . طپش قلب تو جریان بخش رگ های زندگی ام و قامت خمیده تو اسطوره ایمان است
چگونه سپاس گویم مهربانی ولطف تو را که سرشار از عشق و زندگی است . چگونه سپاس گویم تأثیر علم آموزی تو را که چراغ روشن هدایت را بر کلبه ی محقر وجودم فروزان ساخته
است . آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو مرا نه توان سپاس است ونه کلام وصف .تنها پروانه ی جانم بر گرد شمع وجودت می گردد و طوافت میکند ،
ای که همچون باران بر کویر خشک سینه ام باریدی سپاست می گویم، تو را به اندازه تمام مهربانی هایت سپاس می گویم . ای نجات بخش
آدمیان از ظلمت جهل و نادانی،ای لبخندت امید زندگی و غضبت مانع گمراهی تو را سپاس
می گویم .ای که من را با واژه ها اوخت کردی ومانند سنگ تراش ، عشق به افعال و قافیه ها را در وجودم حک کردی ، خطوط روی پیشا نیت از هر صراطی مستقیم تر است .این تویی که با دستان خسته ات ، محبت و عشق به آدمها را در دلم پروراندی.
ورق هاى دفتر من سیاه مى شوند و گیسوان تو سپید ، من پر مى کشم تا تو نفس مى کشى...!!!
هر روزدر تو پیامبرى بامن سخن مى گوید که چشم هایش از بى خوابى سُرخ اند .اگر دستم را به دستان تو نسپارم، در جاده های پر پیچ و خم، به کدام دستاویز متوسل شوم؟
با تو، هواى سرزمین چشمانم هرگز ابرى نیست.تو بی دریغ ترین خورشیدی.از آن روزی که گوهر کلمات را در دلم پروراندی ، در من شعف و شوق پروازبه سوی هر آنچه که ناشناخته است شکل گرفت .
من امروز به احترام نامت قیام می کنم و در زلال کلماتت رها می شوم و حدیث زندگی را با تو مرور می کنم .
نفس هایت حرارت زندگیست. کلمات تو ساده ترین شکل ترجمه خورشید است ؛ وقتی بر روی مستطیل جامانده بر دل دیوار می نویسی و نور را نقاشی می کنی. گرد گچ های سفید که بر شانه هایت می نشیند، انگار با لبخندی مهربان، دماوند در مقابلمان ایستاده است؛ با همان سربلندی همیشگی. آمده ای تا نهال های سبز را باد هرزه گرد پاییز، به داس زردش نچیند.
لب که به سخن می گشایی، صدها پرنده سپید بال در آسمان معرفت به پرواز می آیند و من پریدن را تجربه می کنم .
تا زنده ام از تو مینویسم ،
تا جان دارم از تو می گویم ،
فراموشت نخواهم کرد ای همیشگی ترین.
#سپهر_عسگری
@sepehrasgari968
373 viewsedited 16:12
س
