دنیای عجیبی شده انگار دیگه توی دنیای ما آدما از محبت خاری گل ن | ویرگول...
دنیای عجیبی شده انگار دیگه توی دنیای ما آدما از محبت خاری گل نمی‌شه آدما پیچیده و پیچیده‌تر شدن آدمایی که حتی سکوتشون هم صدای دروغ میده توی این روزایی که هر لحظه‌اش باید منتظر یه خبر بد باشی و مدام دلت می‌گیره و باز خودتو آروم می‌کنی و به خودت می‌گی که ناشکری نکن، شاید از این لحظه‌ای که الان توش افتادی یه لحظه‌ی بدتری هم وجود داره که احتمال داره نصیب تو بشه، مدام در حال قیاس کردن خودت و شرایطتت با آدما و شرایط موجود توی کشورهای دیگه‌ای... به یه حس کلافگی دچار شدی که نه دیگه اومدن اردیبهشت خوشحالت می‌کنه نه صدای بارون و فصل بهار دیگه جمعه‌ها هم فرقی با شنبه‌ها و یکشنبه‌ها ندارن بعضی دردها هم دیگه روز و ماه و سال نمی‌شناسن، بعضی دردها مثل قهوه می‌مونن، سرد می‌شن اما تلخیشون هیچ‌وقت از بین نمیره، اما هستن هنوز بعضی آدم‌هایی که وجودشون مثل یه مسکّن می‌مونه باید قدر اون ها رو دونست انگار اونا به دنیا اومدن که حال تو رو با بودنشون خوب کنن، پس اگه حالت بده همین الان بهش زنگ بزن، صداشو بشنو و برو اونو ببین شاید فردا برای این‌که یکی حالتو خوب کنه خیلی دیر شده باشه...
