2022-09-16 20:50:20
فاجعه مرگ دختر جوان هموطنمان مهسا امینی در جریان دستگیری توسط گشت ارشاد، اندوه بزرگ و دردآوری است که دل هر انسانی را که وجدان بیداری داشته باشد به درد می آورد.
امروز که با اندوه و بغض این خبر را دنبال می کردم نگاهی کردم به یادداشت کوتاهی که سال ۹۶ در ارتباط با موضوع حجاب اجباری نوشته شد:
دوستی درباره پدیده زنان و دخترانی که در فضای عمومی بر بلندی می ایستند و پوشش از سر بر می دارند و آن را بر فراز چوبی تکان می دهند از من نظر خواست.
کوتاه عرض کردم:
درست بخواهیم نظر دهیم باید درباره این افراد اطلاعات داشته باشیم و امکان گفتگو با آنها فراهم باشد، که فعلا این امکان فراهم نیست یا دشوار است.
اما به نظر می رسد بخشی از مقاومت نمادین و عملی بر علیه حجاب اجباری و تبعیض های جنسیتی بر علیه زنان است و با حمایت اجتماعی گسترده ای که از آن می شود، با برخورد های پلیسی و قانونی هم به راحتی قابل مهار نیست. همان طور که به جبر قانون، مقاومت در برابر حجاب اجباری در هم نشکست.
در این خصوص، خطای بزرگ جمهوری اسلامی این بوده که حجاب را که می توانست یک قاعده اخلاقی اختیاری و انتخابی باشد، که ارزش و اعتبار آن هم به همین انتخاب و اختیار است، به یک اجبار قانونی و نیز به نماد و بیرق خود تبدیل کرده است. نماد و بیرقی که ظرفیت نمایشی و عملی زیادی برای نقض و زیرپاگذاشته شدن دارد.
این خطای بزرگ، یک قاعده اخلاقی را به یک نماد اعتراض و مقاومت سیاسی تبدیل کرده و به ظرفیت های اخلاقی اش آسیب زده است.
آیا واقع بینی برای اصلاح این خطا ایجاد شده است، یا بر این خطا پافشاری می شود و منابع اقتصادی، اجتماعی، سازمانی، و از همه مهمتر، اخلاقی و معنوی بیشتری به پای آن هزینه می شود؟
سیدحسین سراج زاده
۱۴ بهمن ۹۶
@SHSerajzadeh
امروز با اندوه عمیق ناشی از جان باختن این دختر جوان هموطن و داغدار شدن یک خانواده شریف، و مظالم و خشونت های دیگری که در راستای پافشاری بر این خطا صورت می گیرد، آیا می توان انتظار داشت پاسخ سوال بالا مثبت باشد؟
اگر به روند گذشته بنگریم، امیدی نیست؛ اما شوک ایجاد شده از این فاجعه و واکنش های گسترده اجتماعی نسبت به آن، شاید وجدانهایی را بیدار و چشم هایی را باز کند.
چنین باد.
923 views17:50
ج
