Hegemony & Culture | هژمونی و فرهنگ

2022-01-08 13:36:07 «واکسیناسیون کووید۱۹ و ذهن خودتحقیرگر و استعمازده»

امین زرگرنژاد
*
استقبال عالی مردم ایران از واکسن کووید۱۹ بار دیگر افسانهٔ خودتحقیرگر «اروپایی و آمریکایی متمدن و باشعور و ایرانی عقب‌مانده و کم‌شعور» را به چالش کشید. تاکنون از واجدین شرایط در ایران (۱۲+ سال) ٪۸۹ دوز اول و ٪۷۸ دوز دوم را دریافت کرده‌اند و این باتوجه به تأخیر زیاد واکسیناسیون گسترده در ایران آماری خیره‌کننده است. تصور کنید که در آمریکا (و بسیاری از کشورهای اروپایی) علیرغم موجودی واکسن‌هایی چون فایزر و مدرنا از ماه‌ها قبل و تشویق مردم با جایزهٔ پولی، نرخ دریافت واکسن کمتر از ایران است. به این اضافه کنیم که بخش قابل‌توجه کسانی که در ایران واکسن نزده‌اند، نه به نفس واکسیناسیون، که به متولیان داخلی آن اعتماد ندارند.
کووید۱۹ هر چه تلخی و مرگ و رنج با خود داشت، اما دست‌کم این امکان را پیش روی‌مان گذاشت تا، از یورش به فروشگاه‌ها در آغاز پاندمی و استقبال از واکسن در این روزها، این خودتحقیری تاریخی و روحیه‌ٔ استعمارزده به چالش کشیده شود.
*
تصویر: تابلویی از ارنست بورد
دکتر ادوارد جنر (مبدع واکسن) در حال تزریق اولین واکسن آبلهٔ گاوی، ۱۷۹۶ Open / Comment

2022-01-05 06:10:49 https://open.spotify.com/track/4w6W7kTcv13sbJutJXoPYh?si=m61VRxVXTZ24TuwARVyoSg&utm_source=native-share-menu Open / Comment

2022-01-02 17:05:42 @Hegemony_Culture Open / Comment

2022-01-02 00:17:25 بادی که می‌وزد

یک سومِ ایتالیایی‌ها فکر می‌کنند که چین بزرگترین تهدید در جهان است. سه سال پیش این رقم کمی بیش از ۶ درصد بود. این بادی است که می‌وزد. این ترس روز به روز پرورانده شد، و تقریباً به صورتی نامحسوس، توسطِ روزنامه‌ها، شبکه‌هایِ تلویزیونی، و رسانه‌هایِ اجتماعی به آن دامن زده شد: اول یک نسیمِ ملایم، امروز یک بادِ تند، و فردا یک طوفان. روزنامه‌نگاران و تحلیلگران کارِ معمولِ خود را انجام می‌دهند، یعنی حرکت به دنبالِ جریانِ غالب: این بازتابی غریزی است که حتیٰ نیازی ندارد از قبل تعیین شود. تهاجمِ چین تعادلِ جهانی را بر هم زده است، و در غرب ایدئولوژی‌هایی رشد می‌کنند که آن را همراه با روسیه به عنوانِ دشمنِ جدید معرفی می‌کنند و روزنامه‌نگاران و مبلغان دست به کار می‌شوند و مغزها را با سمومِ جدیدِ خود پر می‌کنند.

اوکراین و تایوان دو بحرانی هستند که بحرانِ نظمِ جهانی را خلاصه می‌کنند. مسکو و پکن منافعِ حیاتیِ سرمایه‌هایِ خود را در خطر دارند، واشنگتن آن‌ها را به چالش می‌کشد تا هم بر اساسِ شرایطی که آمریکا تعیین می‌کند مذاکره کنند و هم از این بحران‌ها برایِ مهارِ متحدانِ خود در این رویارویی، یعنی اروپا و ژاپن در وهلهٔ اول، استفاده می‌کند. قارهٔ کهن و آفتابِ تابان تا حدی با این بازیِ آمریکا سازگار شده‌اند ولی تا حدودی هم به دنبالِ راهِ خود هستند، راهی که اتحادهایِ قدیمی با واشنگتن را نمی‌شکند، اما در عین حال آن‌ها را در رویاروییِ بینِ آمریکا و چین قربانیِ منافعِ آمریکا نمی‌کند. با این حال، خودمختاریِ استراتژیک، مستلزمِ تواناییِ عمل در سطحِ دیپلماتیک و نظامی است. اروپا دربارهٔ قطب‌نمایِ استراتژیکِ خود بحث می‌کند و یک نیرویِ مداخلهٔ سریع در کنارِ ارتش‌هایِ ملّی، با حداقل پنج هزار سرباز، ایجاد کرده است. ژاپن در حالِ شکستنِ محدودیت‌هایی است که پس از شکست در سال ۱۹۴۵ بر آن تحمیل شده بود؛ و در ژاپن بحثی در موردِ توانایی‌هایِ حمله و ضدِ حمله و برنامه‌ریزی برایِ استقرارِ شبکه‌ای از موشک‌هایِ میان‌برد در جریان است، بازی با ابهام در مرزِ موضوعِ بازدارندگیِ هسته‌ای.

این تنها آغازِ یک مسابقهٔ تسلیحاتی است که سال‌هایِ آینده را رقم خواهد زد. برایِ ردِ همهٔ این‌ها، برایِ جلوگیری از آینده‌ای از جنگ و بربریت، کارگران نیز به قطب‌نمایِ استراتژیکِ خود نیاز دارند: قطب‌نمایِ مارکسیسمِ علمی و انترناسیونالیسم. دشمن در خانهٔ خود ماست، ما باید با همهٔ امپریالیسم‌ها بجنگیم اما قبل از هر چیز با امپریالیسمِ اروپایی. کارگرانِ همهٔ کشورها متحد شوید، ما به اتحادِ طبقهٔ جهانیِ خود در برابرِ طبقاتِ حاکمی نیاز داریم که خواهانِ تقسیمِ جهان به اردوگاه‌هایِ مختلف هستند تا در رقابتِ مرگبارِ خود کارگران کشورهایِ مختلف را در برابرِ یکدیگر قرار دهند.

منبع: ماهنامهٔ Internationalism چاپِ لندن، شمارهٔ ۳۵، ژانویهٔ ۲۰۲۲، صفحهٔ ۱۲

کارگران انترناسیونالیست Open / Comment

2021-12-28 14:00:02 http://mindmotor.info/mind/?p=282 Open / Comment

2021-12-25 02:11:04 http://mindmotor.info/mind/?p=412 Open / Comment

2021-12-24 16:30:56 دونالد ترامپ، همانطور که شایستهٔ شهرتش است، با یک ریخت-و-پاشِ شورشگرانهٔ تراژیک خداحافظی کرد. جماعتی با لباس‌هایِ مبدلِ عجیب-و-غریب پیروِ اخبارِ جعلی در اینترنت که توسطِ ریاست جمهوری تحریک شده بود، به ساختمان کنگره حمله کردند و با هدفِ ارعابِ نمایندگان و سناتورها در اتاق‌ها و راهروهای آن پرسه زدند. با این حال، همهٔ اینها، همراه با سلفی گرفتن بود: لحظه‌ای از شهرت در فیس‌بوک یا یوتیوب و یک جایزه برایِ خودنمایی در میخانه‌هایِ محلیِ حومه‌های مرفه‌نشینِ آمریکا. جانشینِ او، جو بایدن، به دنبالِ ایجادِ توازنِ مجدد در یک همکاریِ دوحزبی خواهد بود، اما او نمی‌تواند از ویژگیِ غالبی که اکنون مشخصهٔ نمایش سیاسی است فرار کند. مراسمِ سوگندِ ریاست‌جمهوریِ بایدن شبیهِ به تخت نشستنِ یک پادشاه در یک جمهوری بر اساسِ آداب و رسومِ بیزنسِ نمایشِ هالیوود بود: خوانندگانِ پاپ، بازیگران، کارگردانان، و ستارگانِ راک، و زوجِ سلطنتیِ جدید دست در دستِ هم آتش‌بازی را در شب تحسین می‌کردند.

در همین حال، در سواحلِ سمتِ دیگرِ اقیانوسِ اطلس، برنامهٔ افسرده‌کنندهٔ مشابهی با بحرانِ ایتالیا رویِ آنتن می‌رود که قواعد قدیمی حماقت‌بازیِ پارلمانی را با دستورِ زبانِ جدیدِ صفحهٔ تلویزیون یا اینترنت ترکیب کرده است: مجریانِ برنامه‌هایِ تاک‌شو مسحورِ تعدادِ زیادِ تغییرِ موضع‌دهندگان و قهرمانانِ ناشناختهٔ اتحادهایِ در حالِ تغییرِ بازی پارلمانی شده‌اند که خود به چهره‌هایِ مشهورِ تلویزیونی تبدیل شده‌اند.

اما یک سوال: آیا این سیاست است؟ آیا واقعاً لازم است در میان هیستریِ فزایندهٔ رسانه‌هایِ اجتماعی، داستان‌سرایی دربارهٔ رهبرانِ سیاسی که گویی شخصیت‌های یک سریالِ تلویزیونی هستند، و حماقتِ پارلمانی که با حرکتِ آهسته توسط سیرکِ روزنامه‌نگاری دنبال می‌شود، پرسه بزنیم؟ سیاستِ دیگری برای انتخاب وجود دارد که سناریوی پاپیه ماشهٔ (عروسک کاغذی) آنها نیست: با پایی محکم در واقعیتِ طبقاتی، با نگاهی خیره به جهان و حقایقِ بین‌المللیِ مهم. هر کسی می‌خواهد بفهمد و مبارزه کند باید سیاستِ کمونیستی را انتخاب کند.

منبع: ماهنامهٔ Internationalism چاپِ لندن، شمارهٔ ۲۴، فوریهٔ ۲۰۲۱، صفحهٔ ۱۲

ترجمهٔ کارگرانِ انترناسیونالیست Open / Comment

2021-12-22 21:35:12 در اعماقِ طبقهٔ کارگر

همه‌گیریِ قرن طوفانی است که فروکش نمی‌کند. پس از ثبتِ ۴۰ میلیون ابتلاء و بیش از یک میلیون قربانیِ رسمی، شاید دو میلیون بر اساسِ تخمین‌ها در موردِ مرگ-و-میر بیش از حدِ عادیِ سال‌هایِ گذشته، دوباره به اوجِ خود باز می‌گردد. در جدالِ بینِ قدرت‌ها، چین در مقامِ برنده است: به نظر می‌رسد چین همه‌گیری را کنترل کرده است و صنعت و خدمات در حالِ بازگشایی هستند. از سویِ دیگر، ایالاتِ متحدهٔ آمریکا و اروپا به سمتِ موجِ جدیدی از مواردِ ابتلاء حرکت می‌کنند که بر چرخهٔ اقتصادی سایه‌هایِ تاریکِ بیشتری می‌اندازد. ساختارهایِ سیاسی و نظامِ سلامت در اوجِ تنش قرار دارند. در آمریکا، عوام‌فریبیِ عجولانهٔ دونالد ترامپ که بر اساسِ دلایلی درست برخلافِ مهارِ همه‌گیری و ناشی از عدمِ تحملِ سیاست‌هایِ کنترلی توسطِ تولیدکنندگانِ کوچک و بزرگ بود در انتخابات مورد قضاوت قرار گرفت؛ در اروپا، مدیران در تلاش هستند تا بینِ افزایشِ مواردِ ابتلاء، اقداماتِ سختگیرانهٔ فزایندهٔ کنترلی و تهدیدهایِ شورش‌هایِ ژاکریِ* مالیِ خرده‌بورژوازیِ بخش‌هایِ گردشگری و کترینگ (رستوران‌ها، بارها و …) حرکت کنند. تقریباً در همه‌جایِ قارهٔ کهن، دولت‌ها و مقاماتِ محلی یکدیگر را متهم می‌کنند که آماده نبودند و دنبالِ مقصر برایِ سرزنش هستند. بدبختانِ دورو شایعاتِ انکارِ ویروس را می‌پراکنند و کلاهبردارانِ پارلمانتاریسم از این فرصت برای جلبِ نارضایتیِ خرده‌بورژوازی استفاده می‌کنند.

و اما طبقهٔ ما، طبقهٔ جهانیِ کارگر، به دلیلِ همه‌گیری قطعه‌قطعه شده است. میلیون‌ها نفر در خطِ مقدمِ جبهه یا در معرضِ بحران در شرایطِ به غایت شکننده هستند، چالش‌های قدیمی و جدید به شرایطِ سختِ کاری، یا موقعیتِ دردناکِ کسانی که شغلِ خود را از دست داده‌اند اضافه شده است: مهاجرانی که در تعقیبِ «رویایِ اروپایی» پس از فرار از جنگ و همه‌گیری هستند ممکن است در کانالِ مانش با مرگ روبرو شوند. حتّیٰ انجامِ کارهای سادهٔ روزمره مانند تهیهٔ خوراک برایِ افرادِ آسیب‌پذیر به ویژه در زمانِ قرنطینهٔ دوم دردناک می‌شود. باشگاه‌های کارگرانِ انترناسیونالیستِ ما ده‌ها سال است که خانه-به-خانه واقعیتِ محله‌هایِ بزرگِ کارگری را می‌شناسند. وقت آن است که عمیقاً با طبقهٔ خود صحبت کنیم. زمانِ همبستگیِ ملموس و نشریه‌ای است که صدایی راستگو در میانهٔ مهِ سردرگمی و عوام‌فریبی است.

منبع: ماهنامهٔ Internationalism چاپِ لندن، شمارهٔ ۲۱، نوامبرِ ۲۰۲۰، صفحهٔ ۱۲

ترجمهٔ کارگرانِ انترناسیونالیست

@Hegemony_Culture Open / Comment

2021-12-21 08:25:13 رودخانه جریان آب خود را به داخل می‌کشد
آب آبشار سربالا می‌رود
مردم برعکس راه می‌روند
اسب‌ها رو به عقب می‌دوند
نظامیان صفوفشان را به‌هم می‌زنند
گلوله‌ها از تن‌ها بیرون می‌جهند
گلوله‌ها به لوله‌ی تفنگ‌هایشان بازمی‌گردند
درجه‌دارها هفت‌تیرهایشان را به قابشان برمی‌گردانند
جریان برق به درون پریز بازمی‌گردد
شکنجه‌شدگان از لرزیدن بازمی‌ایستند
شکنجه‌شدگان دهانشان را می‌بندد
اردوگاه‌ها[ی زندانیان] از جمعیت خالی می‌شوند
ناپدید‌شدگان پدیدار می‌شوند
مرده‌گان از گورهایشان بیرون می‌آیند
هواپیماها به عقب پرواز می‌کنند
موشک‌ها به سمت هواپیماها بالا می‌روند
آلنده [هنوز] شلیک می‌کند
شعله‌ها فرو می‌نشینند
کلاه فلزی‌اش را برمی‌دارد
موندا از نو باز ساخته می‌شود
جمجمه‌اش ترمیم می‌شود
به بالکن بازمی‌گردد
آلنده به خانه‌اش در خیابان «توماس مورو» بازمی‌گردد
بازداشت‌شدگان عقب‌عقب از درهای ورزشگاه‌ها خارج می‌شوند
یازده سپتامبر
نیروهای مسلح به
قانون اساسی احترام می‌گذارند
نظامیان به پادگان‌ها بازمی‌گردند
نرودا دوباره زاده شده
ویکتور خارا گیتار می‌زند، آواز می‌خواند
کارگران رژه می‌روند و می‌خوانند:
پیروز خواهیم شد!

#گنزالو_میلان

@Hegemony_Culture Open / Comment

2021-12-21 02:53:10 گفتگوی آنتونیو نگری و هانس اولریش اوبریست

جامعه تا آنجایی خود را در هنر متجلی می‌سازد که یک تصمیم به یک فرم تعین می‌بخشد. من مشخصاً به مفهوم «اراده به هنر» علاقه‌مندم ــ به این قابلیت برای تبدیل کردنِ محتوای فرهنگی و اجتماعی یک دوره به یک تصویر. اما توجه داشته باشید که به یک تصویر کاملاً مشخص، یعنی تصویری که یک سبک را تولید می‌کند، یا دقیق‌تر آنکه خود به آن بدل می‌شود. آنچه این وسط برای من مهم است شباهت آن به ایدهٔ تصمیم سیاسی ست. این ارادهٔ به هنر را می‌توان همچون چیزی فهمید که به بهترین شکل آن‌چیزی را به تصویر می‌کشد که تصمیم سیاسی حقیقی است. من این را از استادان کهن خود آموخته‌ام، بیزانسین‌های قدیمی، با ریگل و بتینی! این‌ها سنت‌های قدیمیِ مکتب‌سازی است که وقتی جوان بودم در پدوا بسیار فعال بودند. خلاصه به باور من تمام این-‌ها از نقطه‌نظر ضرورت بازسازیِ پدیدهٔ تصمیم‌گیری بسیار مهم هستند، که مسالهٔ اصلی امروز من است:
ما چگونه به یک تصمیم نایل می‌شویم؟

@civilwaar
https://bit.ly/3EpFWhX Open / Comment