2021-08-16 12:56:09
Тибқи дигар ривоятҳо Расули Акрам (дуъову дуруд ба у бод) аз Худованд барои ин фариштаҳо мағфират талабид ва онҳоро Худованд бахшид.
Пас аз марги Расули Акрам (дуъову дуруд ба у бод) касе аз онҳо хабаре намеёфт. Чун баъзе мунофиқону бединон умед доштанд аз онҳо ъилми ҷодуву куфр омузанд.
Ъибрат:
Ин қиссае, ки уламо онро қиссаи рост медонанд ва он аз забони Али (к.в) низ дар тафсири Қуртуби ривоят шудааст. Дар асл дар Қурьон дар ояи 102-и сураи Бақара хабар аз он фариштагон чунин омадааст:
-«Ва аз афсуне, ки девҳо ба рӯзгори подшоҳии Сулаймон мехонданд, пайравӣ карданд ва Сулаймон кофир набуд, вале девҳо, ки мардумро ҷодугарӣ меомӯхтанд, кофир буданд. Ва низ он афсун, ки бар он ду фаришта:
–Ҳорут ва Морут дар Бобул нозил шуд, дар ҳоле, ки, он ду ба ҳар кас, ки ҷодугарӣ меомӯхтанд, мегуфтанд: «Кори мо фитна аст, мабодо кофир шавӣ». Ва мардум аз он ду ҷодуҳое меомӯхтанд, ки метавонистанд миёни зану шӯй ҷудоӣ афкананд ва онон ҷуз ба фармони Худо ба касе зиёне намерасониданд ва он чӣ мардум меомӯхтанд, ба онҳо зиён мерасонид, на суд. Ва худ медонистанд, ки харидорони он ҷодуро дар охират баҳрае нест. Худро ба бад чизе фурӯхтанд, агар медонистанд»!
Яъне девҳо ҳам ҳазорон сол ъилми ҷодуро аз Ҳоруту Морут омухтаанд. Аммо онро дар навбати худ ин ҷодуро ба мардум омухта намегуфтаанд, ки ин куфр аст.Чун онҳо мехостанд одамон куфр варзанд. Ин хабарро ба мо Худованд дар ин сураи Бақара равшану возеҳ додааст.
Абдуллоҳ ибни Бишри Мозани ривоят карда, ки Расулуллоҳ (с) гуфтанд:
-"Аз дунё парҳез кунед. Савганд ба Зоте, ки ҷони ман дар дасти Ӯ-ст, ҳамоно он (дунё) аз Ҳорут ва Морут дида соҳиртар аст".
Чун Ҳорут ва Морут ошкоро гуфтаанд, ки ҷодуе, ки "мо меомузем фитна аст, куфр аст". Аз ин ҷиҳат аст, ки дунё соҳиртар аст. Чунки онҳо ошкоро аз фитнаи меомухтаи худ хабар доданд- вале дунё аз фитнааш ошкор накарда хомӯш меистад.
Пас то андозае аз рост будани ин қисса мутмаин гаштем. Бале ин ду фариштагон, ки соҳиби нафсу шаҳват гаштанд аз имтиҳони Илоҳи нагузаштанд ва ба ваъда вафо накарданд. Онҳо ба Худованд ваъда доданд, ки чун одами нахоҳанд шуд- аммо дар асл якчанд рузе аз гуноҳ дур буданду тамом.
Фариштагон дарк карданд, ки дар қатори Шайтони Лаъин дигар равон кунанда ба гуноҳон ин «Нафс» будааст. Чунки нафс дар асл ҳеҷ гох сер нахоҳад шуд. Ин нафс аст, ки моро ба истифодаи ҳарромкардаҳои Илоҳи бибарад, ин нафс аст, ки баъзе бандагони пулу молдорро, бандагони ҷоҳу мансабдорро ҳисси такаббуру ман маниро пайдо хоҳад кард. Нафс аст, ки даст ба ҷиноятхо мезанем.
Пас гар нафс ақли одамиро мутеъи худ гардонид одами аз пасттарин ҳайвонот паст гардад. Аммо ба фарқ аз ҳайвоноте, ки болои онҳо рузи Ҷазо саволу ҷавоб нест- одами аз ҳар як аъмоли кардааш пурсида хоҳад шуд. Барои он ҳама аъмолҳо уро ҷазо интизор хоҳад буд.
Расули Акрам (дуъову дуруд бар у бод) фармудаанд:
- «Аз хама бузургтарин ҷиход дар рохи ризои Аллоҳ –ин муҳориба бо нафс аст».
Бале одамиро душвор аст бар нафси хеш ғолиб будан. Аммо Худованд мартабаи нафареро, ки нафси худро мутеъи ақлаш намояд аз фариштагон ҳам боло менамояд. Расули Акрам (дуъову дуруд ба у бод) ҳама руз дуъо мекардаанд ки:
- «Илоҳо! Нагузор то нафс болои ман бошад-балки маро болои нафсам қарор бидеҳ то нафсамро мағлуб созам. Илоҳо нафсамро мутеъи ман бисоз- на маро мутеъи нафсам».
Дигар ъибрате, ки моро дар ин қисса хоҳад буд ин: истеъмоли шаробу дигар нушокиҳои ҳарром «падару модари гуноҳон» будааст. Яъне нафароне, ки дар ҳолати ҳушёри одамони хубанд бо нушидани шаробу арақ даст ба чунин гуноҳоне мезананд, ки пас аз ба худ омадан ба он бовариашон намеояд.
Бинед, ки фариштагон ҳеҷ як шарти он маккораро қабул намекарданд. Аммо чун каме шароб нушиданд ҳатто даст ба аъмоли куфру щирки заданд. Онҳо он сире, ки миёни фариштагону Худованд буд ба он зани маккора ошкор намуданд.
Пас мову шумо худ шоҳидем, ки нафарони арақхуру маводи мухаддир кашанда то чи андоза ба ҳайвон монанду аз онҳо паст мегарданд. Имрузҳо зиёди гуноҳу ҷиноятҳо аз тарафи нафарони дар ҳолати масти буда сар мезанад.
106 views09:56
П
